Dziś dosyć krótko! Ale poruszam ważną dla mnie i innych głuchych kwestię: czas wreszcie w Polsce na porządne napisy do programów telewizyjnych i także do wydań internetowych (w końcu wymogi WCAG).
Fakt czuję tak jak opisała to Aneta Falkiewicz na swoim blogu i Susan Dupor w swym słynnym obrazie z nurtu deaf-artu. Czuję się jak tzw. rodzinny piesek, który chce coś obejrzeć swobodnie a nie może. I ciągle się pyta rodziny: no weźcie mi przetłumaczcie bo nic nie rozumiem.
W jednej ze swoich notek opisywałam moje przyjemne zaskoczenie w Norwegii, że tam nawet reklamy są z napisami. Dzięki temu mogłam zrozumieć o czym mówią w reklamie. Znajomość norweskiego się tu przydaje. I dzięki temu wiem o czym mówią. Nie muszę molestować członków mojej rodziny.
Aż mi wstyd, że nie znam sporej części polskiej kinematografii. No, ale jak mam poznać? Bez napisów? Mogę tylko próbować czytać z ust polskich aktorów, ale to i tak jest męczące.
Chciałabym też mieć równy dostęp do programów informacyjnych i naukowych oraz kulturalnych.
Niby mamy jakieś wytyczne, ratyfikowaną Konwencję dotyczącą osób niepełnosprawnych, ale w praktyce jest bardzo ciężko.
W głowie mam wypowiedź 1 osoby słyszącej, która nie zgadza się z akcją i ma do tego pełne prawo, ale ta osoba najwyraźniej zapomniała o jednej rzeczy: kiedyś ona może ogłuchnąć wskutek natężenia decybeli lub wieku. I wtedy dopadnie ją problem rozumienia treści telewizyjnych bądź internetowych. Tak może się zdarzyć u każdego. To nie jest tylko i wyłącznie problem samego środowiska!
Udostępniam link do petycji:
I cały czas jest akcja podpisywania petycji – cel 100 tysięcy podpisów! Bardzo popieram i zachęcam do podpisywania i zachęcania innych ludzi do podpisywania!
Podpisujcie! podpisujcie!
Dla zainteresowanych:
-
- Link z garścią informacji dla kompletnego laika: O niesłyszącym rodzinnym psie, który chce oglądnąć „Misia” z napisami
- Filmy Olgierda Koczorowskiego:
[bs_col class=”col-sm-6″][/bs_col]
[bs_col class=”col-sm-6″][/bs_col]
[/bs_row]